از وقتی یادمه همیشه به ازدواج به عنوان اتفاقی نگاه میکردم که با اون دو نفر با افکار و سلایق متفاوت، میشوند یک روح در دو بدن! (یعنی یکی شدن)
حالا هم که ازدواج کرده ام همینطور است. وقتی همسرم خطایی میکند یا راهی را به اشتباه برمیگزیند که من قادر به تشخیص اشتباهش باشم، به جای آنکه سرزنشش کنم یا بخواهم ایرادش را به رخش بکشم، با دلسوزی و محبت سعی در رفع خطایش میکنم. چون باور دارم من و او یکی هستیم و اشتباه من یعنی اشتباه او و اشتباه او یعنی اشتباه من...
او هم همینطور است. وقتی من اشتباه میکنم به جای دعوا و داد و بیداد، میگوید که خانم، اینجا کارت اشتباه بود. بهتر بود اینطور رفتار میکردی.
یادمان باشد در دنیای همسران برتری جویی نسبت به یکدیگر وجود ندارد. اگر به دنبال عشق و آرامش هستیم باید همدیگر را یاری کنیم.
اگر میخواهیم با ما خوب رفتار شود،باید خودمان هم خوب رفتار کنیم... و این ممکن نمیشود مگر اینکه باور کرده باشیم زندگی میدان رقابت نیست، مکان ساختن است...
پ ن:
پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) فرمودند :
هرکس مومنی را به چیزی سرزنش نماید، نمی میرد تا آن را مرتکب شود. ( کافی ج2 ص356 )
